Şef

Anadolu'da Hava Alanı 50'ler

Evet, bu kadar kolaydı işte. Uçak piste iner; terminale yaklaşır ve motorları dururdu. Sen de elini kolunu sallayarak inerdin. Bu fotoğrafın çekildiği yıllarda (ellilerin başları- ortaları?)  sivil uçaklar da,ihtiyaca cevap verebilecek donanıma sahip askeri hava alanlarını kullanıyordu [1] Pistin hemen  yanındaki  alçak ve basit kule, ortalıkta bir yolcu salonun görülmeyişi, pisti sınırlayan eğreti ip buranın o tür bir “meydan” olduğunu söylüyor. Fakat yine de, boş olarak bekleyen otobüs ve önünde  küçük de olsa bir gurup karşılayan– veya – yolcu edenle bir bölümü sivilleştirilmiş.

Yüzü bize dönük olanların kravatsız ve kasketli oldukları seçiliyor. Devlet işletmelerinde çalışan,  o yörenin insanı işçiler gibi…  Uçaktan inecek  Karayolları Bilmem kaçıncı Bölge  Makine İkmal Şefini alıp, şehrin bir parça dışındaki “bölge”ye götürecekler. Anadolu'daki  devlete ait hizmet birimleri  – şimdi de öyle mi bilmiyorum – eskiden çok geniş alanlara kurulu ve her tür işlevin bir arada olduğu, kendine yeterli bir tür sivil “üs” biçiminde olurdu.   Örneğin  bin dokuz yüz yetmişlerde Diyarbakır Karayolları  Dokuzuncu Bölge Müdürlüğü bakım atölyeleri, malzeme yakıt ve yedek parça depoları,  büro-yönetim yapıları, lojmanları ve dinlenme tesisleri ile devasa bir kompleksti.  İçinde güzel , havuzlu filan bir  çay bahçesi olduğunu, pide lahmacun vs yapıldığını hatırlıyorum. Özellikle elliler ve altmışlarda doğu’ya giden ve özellikle zorlu arazi şartları ile de boğuşmak zorunda kalan sivil  devlet çalışanlarına da  yaşamı kolaylaştırmak ve bir nebze cazip kılabilmek için düşünülmüş akıllıca bir fikir.

 

“Şefim” güneş gözlükleri, net olmayan şu  fotoğrafta bile kolayca seçilen tertemiz ayakkabıları ile pek yöreye ait değil (arkası bize dönük subaylar ve beyaz ayakkabılı hanımefendi gibi).  Şişkin evrak çantası  ve omzundaki ince kayışın ucunda büyük ihtimalle bu fotoğrafı çeken makinenin kılıfı kıyafeti tamamlıyor. Bol spor ceket ve koyu renk gömlek nedense şu kafamdaki “şefim” hüviyetine tam uygun.  Karayolları Genel Müdürlüğündeki odalarında pipo içip birbirlerine “yes”, “orrayt” diyen,  bin dokuz yüz ellilerin Amerika’da eğitim görmüş mühendislerinden de olabilir.  Ama daha çok sıkça arazide bulunan,  iş makinelerinin mükemmel çalışmasından, arızaları veya yedek parça tedariğinden (ikmalinden) sorumlu biri, ya da menfezler, küçük köprüler yapan bir inşaat mühendisi olmasını istiyorum.  Sahada değilken de, zerinde soluk mavi iş önlüğü ile atölyede geçiriyor vaktini. 

Ankara veya İstanbul'a yapılmış  kısa süreli yolculuğun (görev?, “vazife”) ardından çalıştığı küçük Anadolu kentine dönüyor, kendisini seven çalışanlar ve şöförü kendisini karşılamaya gelmişler, (belki de tıpkı o yıllarda benzer bir iş yapmış olan  babam gibi)….

BvP 

..............

[1] Zaten Yolcu uçakları da genellikle 1945’den sonra  Hava Yolları envanterine girmiş Douglas DC-3 “Dakota”lardı. İkinci Dünya Savaşı sırasında C-47 adıyla nakliye uçağı olarak binlerce üretilmiş, kullanılmış bu uçaklar savaşın bitimiyle Amerika ile dirsek temasındaki müttefik  ülkelerin ordularına askeri yardım programı çerçevesinde, sivil kullanım için de hava yolu şirketlerine çok ucuza verildi. Türk Hava Yollarında da 1960’lara kadar kullanıldılar.